Het vergeetachtige puberbrein

Steeds hetzelfde vragen 

Ik hoor mezelf steeds hetzelfde aan ze vragen. Werkelijk elke dag opnieuw roep ik precíes dezelfde teksten tegen mijn 3 pubers. Wanneer ik struikel over een jas in de gang, terwijl ik juist op weg was het licht uit te doen in de wc, waar dan ook weer voetbalschoenen met scheenbeschermers naast de pot liggen.

‘Licht uit’, ‘… terugzetten’, ‘… ben toch geen oempa loempa’, … ophangen’, ‘… dicht doen’, ’… zo vaak gevraagd’, ‘… zonder dop op de grond’, ‘… mijn dure antiwallenrimpelcreme open laten staan’, '… nu heeft karel eraan zitten likken' etc.

Sfeer in huis

Die woorden lijken maar niet in te dalen bij mijn tieners. Maar de sfeer in huis wordt er wel steeds negatiever door. 

Ik ben die steeds terugkerende discussies, jaaahaaaaaaaaa en gezucht terugkrijgen zó verschrikkelijk beu. Maar ze moeten het toch leren. En als ik de confrontatie uit de weg ga, dan moet ik zelf de hele tijd alles opruimen en ik ben daar al zo slecht in. 

Ik dacht eigenlijk wel een relaxte moeder te zijn, maar als ik de terugkoppeling van mijn pubers nu analyseer, dreig ik er een te worden die je maar beter kunt ontlopen. Omdat ze steeds iets te zeuren heeft. 

Ze willen heus wel, maar vergeten het steeds

Maar het zijn geen aso’s. Als ik afspraken met ze maak, begrijpen ze echt wel waarom. Ik denk dat ze best die bruine duikboot door willen trekken, maar ze lijken het steeds vergeten. 

Voor hun ook heel vervelend, om ‘uit het niets’ de hele tijd op je donder te krijgen. Antwoorden als je geroepen wordt, staat in hun ogen gelijk aan een rotklus of kritiek krijgen. Steeds vaker gebeurt het dat ik iemand sta te roepen, in de ontplofte keuken, zonder dat ik antwoord krijg. Staan die Airpods echt wel aan?

Een andere manier om de boodschap over te brengen

Als ik mezelf weer eens een weg baan door de troep in de badkamer, of de uitgedroogde biologische kaas terug in de kaasdoos doe (die van gisteren had de hond al van tafel gehaald), heb ik behoefte aan een nieuwe methode.

Een manier om ze te vragen hun spullen op te ruimen zonder die negatieve sfeer eromheen. Een soort geheugensteuntje. Dat als ze met dat vergeetachtige puberbrein de pot Nutella pakken, ze er meteen aan herinnerd worden hem ook weer terug in de kast te zetten. 

Stickers ipv discussies

Daarom maakte ik Puberstickers. Om te plakken in de jas op de grond, op de lichtknoppen, op mijn €100 Maison Margiela Beachwalk luchtje, op de pot met pindakaas, het pak koekjes, de wc knop, de stijltang, de scheenbeschermers etc. Zodat ik het niet nóg eens hoef te zeggen, maar de boodschap wel aankomt.

Zelf niet strak genoeg

Ik ken de methodes heus wel, een flink aantal opvoedcursussen en boeken later, maar ik ben zelf meestal ook niet strak genoeg om de gemaakte afspraken te handhaven, de dingen op tijd te signaleren en meteen bij te sturen. En dat helpt natuurlijk niet. Die lege dorito zakken, koekverpakkingen en huismerk sinas flessen zie ik vaak pas liggen als iedereen al weg is. 
Sta ik daar met mijn driedelige ik-boodschap.

Hoera

De Stickers zijn fluor geel en springen meteen in het oog als ze hun jas uittrekken of de wc deur uitstappen of de föhn tevoorschijn halen.

Vanaf nu ga ik meer woorden spenderen aan leuke gesprekken en gezelligheid in huis en minder aan die sfeerverlagende woordenwisselingen. 

Kan ik eindelijk weer de relaxte moeder uithangen.

Wil je ze ook?

Of wil je ze cadeau geven aan iemand met pubers?

Bestel ze hier!